Χθες το βράδυ, Μίμη, θυμήθηκα που με είχες αφήσει να δω μια ταινία και εσύ τριγυρνούσες μέσα στο σπίτι, κάνοντας διάφορα.
Άρχισες να με ρωτάς, ξαφνικά, για το ένα και για τ' άλλο και δεν είχα καμία απάντηση.
Φώναξες, ότι είμαι ηλίθια και δεν καταλαβαίνω τί βλέπω.
Προτίμησα να παραδεχτώ "Ναι, Μίμη μου, μάλλον, είμαι ηλίθια", παρά να σου πώ την αλήθεια. Ότι το μόνο που κοιτούσα, ήταν το είδωλο σου να καθρεφτίζεται στο τζάμι της μπαλκονόπορτας.
Και ήθελα να πάρω φόρα, να πέσω πάνω του και να γίνουμε θρύψαλα μαζί.