Μίμη μου, πώς είσαι; Τρώς καλά ή όλο παραγγέλνεις απ' έξω;
Θα πάθεις σκορβούτο, αγόρι μου, με τόσες βλακείες.

Να σου φτιάξω μια σουπίτσα; Ναι, το ξέρω Μίμη μου. Μη φωνάζεις. Δεν είσαι άρρωστος, αλλά μια σούπα ίσως στρώσει και τα νεύρα σου.

Φοβάμαι μη πάθεις τίποτα και δεν μπορώ να σε φροντίσω. Ούτε να σε βρίσω που έπαθες.

Καπνίζεις πολύ; Να το κόψεις, Μίμη μου. Θέλω τα πνευμόνια σου να είναι γερά. Με τί δύναμη θα με φωνάξεις, όταν με χρειαστείς;

Τα δικά μου, Μίμη μου, όπως τα ξέρεις. Κοιμάμαι, ξυπνάω, δουλεύω και όταν σε σκέφτομαι, παραλύω. Έχεις δίκιο, ακούγονται βλακείες όλα αυτά, αλλά έχω έφεση στις ωραίες βλακείες. Είναι ένα ταλέντο μου.

Πότε θα μού τηλεφωνήσεις να σε ακούσω;
Μπορείς να το κάνεις, να πείς "συγνώμη, λάθος" και να μού το κλείσεις στα μούτρα.
Δεν φαντάζεσαι πόσο ευτυχισμένη θα με κάνεις, ρε τομάρι.