Μίμη μου, σε φαντάζομαι να με διαβάζεις, ανάβοντας το τσιγάρο σου μ' αυτόν τον χαρακτηριστικό τρόπο...Ξέρεις...που γέρνεις ελαφρώς το κεφάλι, σαν να το ακουμπάς διακριτικά σε κάποιον ώμο.

Τί;Δεν το ξέρεις; Δεν στο έχει πει καμία απ' αυτές που δέχεσαι να μεταλάβουν το σπέρμα σου;

Ποιές είναι αυτές που δεν ξέρουν ότι οι ρυτίδες των ματιών σου, καταγράφουν όλα τα χαμόγελά σου;

Ποιές είναι αυτές που δεν έχουν παρατηρήσει πως τα μάτια σου υγραίνονται όταν κοιτάς κάτι απο πολύ κοντά;

Ποιές είναι αυτές που δεν έχουν καταλάβει πως όταν δεν είσαι τόσο άνετος, όσο θέλεις να δείχνεις, γίνεσαι υπερκινητικός;

Ποιές είναι αυτές που δεν μπορούν να διακρίνουν πως όταν αισθάνεσαι αμήχανα, λες ειρωνικά "μάλιστα";

Ποιές είναι αυτές που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι μετά το μυαλό σου, αυτό που πειθαρχείς με ευκολία, είναι τα χέρια σου; Πως μπορούν να μένουν, ακίνητα πάνω στα γόνατά σου, για ώρες.

Ποιές είναι αυτές που δεν βλέπουν λίγο θεό, ανάμεσά στα πόδια σου; 

Ποιές είναι αυτές; Και βασικά, γιατί αυτές;

Γουάϊ, Μίμη μου;