Πόσες  Πέμπτες ακόμα, θα ζήσουμε χώρια, Μίμη;

Πόσες  Πέμπτες ακόμα, εγώ θα περιμένω και εσύ δεν θα ΄ρχεσαι;

Μην ακούω βλακείες, Μίμη. Ούτε εσύ ξέρεις.

Ναι, τώρα με αρνείσαι. Το δέχομαι.

Αλλά αύριο; Πού ξέρεις τί θα γίνει αύριο;

Και αν ξυπνήσεις ένα πρωί και δεν μπορείς να ζήσεις σε ενεστώτα, μακρυά μου;

Γελάς;

Γέλα, Μίμη.

Έτσι και αλλιώς, αν κάτι συντηρεί τη σάρκα μου, είναι το γέλιο σου.