Μίμη, χθες το βράδυ, εκεί που καθόμουν και κατάπινα σκοτάδια, σκέφτηκα πώς πάντα θα σού είναι πιο εύκολο να με τιμωρείς, παρά να με φροντίζεις.

Ξέρεις, ίσως μπορώ να ζήσω μ' αυτό. Αρκεί να με παίρνεις αγκαλιά πού και πού, να με ρημάζεις ζεστά.