Μίμη, απόψε ίσως έρθω να κοιμηθώ στο χαλάκι της πόρτας σου. Αυτή που με κατάπινε, κάθε φορά που την έκλεινα πίσω μου και με ξερνούσε στον δρόμο.

Μην ανησυχείς, αν με δουν και με ρωτήσουν, θα πω ότι είχα ανάγκη να λερωθώ.