Δεν ξέρω τί λες εσύ Μίμη. Εγώ θα πεθάνω μια μέρα ανάμεσα σε βιβλία,τασάκια,ποτήρια. Ανάμεσα σε ανάποδα γυρισμένα σκαμπό,που τα 'βαλα στον κώλο μου, ψάχνοντας μια θέση μέσα σου. Ανάμεσα σε τσαλακωμένα χαρτιά,ζωγραφισμένα με αίματα.

Θα πεθάνω ανάμεσα σε "ναι! αυτή είμαι, αλλά ποιά είμαι;" και "σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε". Ξερατά παντού και ησυχία.

Θα πεθάνω ανάμεσα σε μαύρους κύκλους και τρίχες στο νιπτήρα. Βρώμικα τζάμια και η τηλεόραση να δείχνει σουτιέν που σού σηκώνουν τα βυζιά, ψηλά, πολύ ψηλά. Σουτιέν που σού πιέζουν τη καρδιά. Δυνατά, πολύ δυνατά.

Αστεία όλα, Μίμη.

Δεν ξέρω τί λές εσύ. Εγώ θα πεθάνω ανάμεσα σε ρούχα πεταμένα. Τα καλά μου. Τα "κυριακάτικα". Τα γιορτινά.

Θα πεθάνω και δεν θα 'χεις έρθει.