Mίμη μου, κάθε μέρα γίνομαι όλο και πιο μικρή.

Και έχω μια αμήχανη, χαζή χαρά οτι θα χωρέσω μέσα σου.

Τί αστείο ειναι αυτό, Μίμη μου;

Θα πεθάνω πρίν το σώμα μου.

Εκείνη την ημέρα που έφυγες Μίμη, μάζεψα όσο φως είχε το δωμάτιο, το έκλεισα σε ένα συρτάρι και ζωγράφισα σκοτάδια. Είπα "Φώφη, τώρα ζήσε ψηλαφιστά".

Δεν λογάριασα καλά,ρε Μίμη. Έπρεπε να καταπιώ τα μάτια σου, να μην πεινώ για ΄σενα πια.
Μη με πλησιάζεις...Βρωμάω ξεφτίλα. 

Μίμη συνηθίσαμε να ακονίζουμε τα ψέματα και η αλήθεια μας φαίνεται, πια, ακίνδυνη