Μίμη μου, ό,τι έχει απομείνει απο εμένα σε περιμένει, χωρίς "γιατί".
Ναι, το κατάφερα και αυτό.

Εγώ σου γράφω και εσύ με γράφεις, Μίμη μου.

Γιατί;

Τί δεν έχω αρκετό;

Στητά βυζιά; Μακρυά πόδια; Ωραίο κώλο; Δίκιο έχεις. Τίποτα από αυτά δεν έχω.

Μόνο όρεξη να χορτάσω τα σπλάχνα σου.

Σε σκέφτομαι με κάποια άλλη, Μίμη μου και μουδιάζουν οι φλέβες μου και το αίμα δεν βρίσκει τον δρόμο και η καρδιά μου, όλο και λιγοστεύει.

Προς  το παρόν, Μίμη μου, πλανάμαι ότι κρεμιέμαι απ΄τον αυχένα σου και στροβιλίζομαι διάφανη και ολόδική σου.

Δεν είναι που έφυγες μια μέρα,Μίμη.
Είναι που φεύγεις κάθε μέρα.
Όλο και πιο μακρυά.

Μίμη μου, λαχτάρα μου, θέλω να σε θρυμματίσω.

Να μπλεχτείς στα μαλλιά μου, να μού λερώσεις τα ρούχα, να χωθείς στις τσέπες μου, στη τσάντα μου, στο στόμα μου. Να σε σκορπίσω μέσα μου.

Μίμη, όταν δεν θα υπάρχουμε, θα με πιστέψεις.

Έτσι κάνουν οι άνθρωποι.

Μίμη μου, η καρδιά μου χτυπάει με βιαιότητα όταν σε σκέφτομαι.

Ίσως η μνήμη με σκοτώσει, κάποιο βράδυ.

Πρέπει να βιαστείς, Μίμη.

Πόσο θα αντέξω, να με αφανίζεις;

Αν με ξεχάσουν και τα χέρια σου.

Μόνο τότε μην έρθεις, Μίμη μου.

Μίμη, κανένα καλοκαίρι δεν είναι πιο ζεστό, όσο αυτό ανάμεσά στα πόδια σου.

Μίμη μου, έλα να καθίσουμε εντελώς ήσυχοι, να υψωθούμε πάνω απ' τους ανθρώπους.

Πες μου Μίμη, αφού δεν σε καίει η φωτιά, γιατί την σβήνεις;

Με βεβαιότητα σε επιθυμώ και με αβεβαιότητά σε περιμένω, Μίμη μου.

Για να παραβιάσω τη πόρτα σου, πέφτω πάνω της, αλλά αισιοδοξώ ότι μια μέρα θα ανοίξει προς τα μέσα.

Mίμη μου, οι άνθρωποι με μισά δεν μπορούν να ζήσουν.

Πρέπει να τα κομματιάσουν για να χορτάσουν.

Και εσύ αγόρι μου, είσαι ένας και δύσκολα,κανείς, σε θέλει ολόκληρο.

Μίμη μου, εσύ εξουσιάζεις, εγώ εξουσιάζομαι, εμείς δυο αξιοζήλευτοι κανίβαλοι.