Μίμη μου, κτήνος μου, λυπήσου με και άσε με να πιστεύω ότι με λατρεύεις.  Μίμη, μισή ζωή δική μου και μισή δική σου, δεν κάνουν μία.  Κάνουν δύο ακρωτηριασμένες.

Εφηύραμε θεούς, Μίμη γιατί δεν μπορούμε να πιστέψουμε ο ένας στον Άλλον.

Μίμη μου, χθες σαν να άκουσα τα κλειδιά σου στη πόρτα και άρχισα να τρέχω τόσο γρήγορα που ξέχασα τί περιμένω.
"Φώφη μη βιάζεσαι. Έτσι και αλλιώς,ξεγελασμένη είσαι", άκουσα.

Μίμη μου, τη μέρα που έφυγες έκλαψα πολύ. Έκλαψα τόσο, που ξεκόλλησε η σάρκα μου. Σάπισε ανάμεσα σε δάκρυα και ακανόνιστες ανάσες, ώσπου πέθανε. Και έτσι νεκρή, τη φοράω πια.

Ξέπεσα Μίμη μου. Ξέπεσα.

Ξερνάω τα αυτονόητα, απαρηγόρητη και όσο τ΄αρνούμαι, διασύρομαι γλυκό μου κτήνος.

Μαράζωσαν τα μάτια μου, να κοιτάνε τη πόρτα.