Μίμη μου, λείπεις με έναν κρότο ανυπόφορο. 

Mίμη μου, δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε απο όσους λαχταρούν να ανατιναχτούν πιασμένοι χέρι-χέρι. Εγώ δηλαδή, εσύ -ίσως- έχεις ανατιναχτεί ήδη.

Μίμη μου, σαν φόβο αδοκίμαστο σε περιμένω.

Μίμη μου, έχω πολύ υπομονή,ακόμα, για ξόδεμα.
Θα την βρούμε την αλήθεια που θα μας ξεγελάσει.

Πες μου, μόνο, οτι σε νοιάζει.

Μίμη μου, τον βρίσκουν οι άνθρωποι τον δρόμο για να συναντηθούν,  ακόμα και αν κοιτούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. 

.

Μίμη μου, κοίτα! Κρατάω την αναπνοή μου για να σε ενοχλώ όσο το δυνατόν λιγότερο.

Ξέρω απο ησυχία Μίμη. Εσύ μου την έμαθες.

Τόσο τα ησύχασα όλα -μέσα μου-,που νομίζω δεν ζουν,πια.

.

Μίμη μου, να λείψεις όσο χρειάζεται, όχι παραπάνω. Και εγώ θα προσαρμοστώ ιδανικά αφού πρώτα νοσήσω χωρίς να αντισταθώ.