Μίμη, έλα πιο κοντά. Θέλω να σου πώ ένα μυστικό...

Θέλει κουράγιο να μην σε σκέφτομαι και εγω δεν έχω.

Tί να τα κάνω τα χέρια μου αν δεν σε κρατάνε, Μίμη;

Θα μουτζώνομαι. Αυτό σκέφτηκες και εσύ.

Δεν ξέρω τί λες εσύ Μίμη. Εγώ θα πεθάνω μια μέρα ανάμεσα σε βιβλία,τασάκια,ποτήρια. Ανάμεσα σε ανάποδα γυρισμένα σκαμπό,που τα 'βαλα στον κώλο μου, ψάχνοντας μια θέση μέσα σου. Ανάμεσα σε τσαλακωμένα χαρτιά,ζωγραφισμένα με αίματα.

Θα πεθάνω ανάμεσα σε "ναι! αυτή είμαι, αλλά ποιά είμαι;" και "σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε". Ξερατά παντού και ησυχία.

Θα πεθάνω ανάμεσα σε μαύρους κύκλους και τρίχες στο νιπτήρα. Βρώμικα τζάμια και η τηλεόραση να δείχνει σουτιέν που σού σηκώνουν τα βυζιά, ψηλά, πολύ ψηλά. Σουτιέν που σού πιέζουν τη καρδιά. Δυνατά, πολύ δυνατά.

Αστεία όλα, Μίμη.

Δεν ξέρω τί λές εσύ. Εγώ θα πεθάνω ανάμεσα σε ρούχα πεταμένα. Τα καλά μου. Τα "κυριακάτικα". Τα γιορτινά.

Θα πεθάνω και δεν θα 'χεις έρθει.

Mίμη μου, καλημέρα.

Άλλη μια Κυριακή που δεν ξυπνήσαμε μαζί.

Άλλη μία που τα ρούχα μας δεν είναι πεταμένα σε καρέκλες.

Άλλη μία που δεν πονάει η πλάτη απ' το άβολο στρώμα.

Θες καφέ; Μη, μη σηκώνεσαι. Εγώ θα σου φτιάξω.

Μείνε στο κρεβάτι, όσο θες. Απλά μείνε.

Που είσαι;

Έλα να αλλοιωθούμε πάνω στα σεντόνια.

Mίμη, ο κόσμος πιστεύει πως είμαι τρελή, αλλά ο κόσμος πιστεύει και στον Θεό. Τί να πεις...

Σχηματίζω όπλο με τα δάχτυλά μου και σημαδεύω την καρδιά σου στον τοίχο.
Όλο σε πετυχαίνω και ποτέ δεν πεθαίνεις.

Το μυαλό σε εξάντλησε.

Το κορμί σε απαιτεί.

Μίμη, τώρα που δεν μού είσαι τίποτα, είσαι πιο οικείος.

Μίμη,σήμερα είδα κάποιον που σου έμοιαζε. Έτρεξα κοντά του, "Μίμη μου..." φώναξα.
"Δεν είμαι ο Μίμης" είπε. Μου γύρισε την πλάτη και έφυγε.

Τόσο μα τόσο ίδιοι.

Μίμη μου, έχεις θεμελιωθεί μέσα μου.
Μόνο αν κατεδαφιστώ θα γλιτώσω.